Stalen zenuwen

Woensdag 2 september 2009

Vroeg op! Wekker op half 5. Douchen. Geïmproviseerd ontbijt. De rekening was al onder de deur doorgeschoven. Kwart voor zes naar de balie om uit te checken. Alles was ok, ze hadden de credit card gegevens al.

De dag er voor hadden we transport geregeld naar het vliegtuig. De shuttle bus reed pas om 8 uur. Een taxi was mogelijk, maar de limousine van het hotel was ook beschikbaar. Denkend aan de pritty women on board, it had to be the hotel limousine.

Om kwart voor zes stond ie gereed. Iets korter dan verwacht, maar luxe genoeg. ’s Morgens vroeg was het nog rustig op de weg, dus we waren mooi op tijd op the airport. Inchecken aan een terminal ging ook wonderwel goed. Nog snel wat eten wegwerken, voordat we door de security check gingen.

Ze gaan hier nog een stapje verder dan in Amsterdam. Ook de schoenen moeten uit. Sjanie had zo’n beetje alles uit en toch ging die pieper steeds af. O,o, zou David zeggen. Dan maar apart in een glazen kooi. De pollepel erbij en weer meten. Dat apparaat bleef ook piepen. Vervolgens fouilleren en toch niet vinden, dat moeten stalen zenuwen zijn .

Half negen in het zonnetje wachtend op het boarden, al vast een eerste verslag getypt op het witte appeltje. Twee mooie plekjes rechts achter in the plane. Schitterend weer en een goed uitzicht over het grote weide land. Alles in de States is iets groter als in Europa, ook de meren. Friesland heeft leuke meren, maar die zijn maar klein bij wat hier in het noorden aan watervlakten is te vinden. Ik weet niet of Amerikanen rechtlijnig zijn, de wegen hier zijn dat wel. Alles op de grond is in rechte vakken verdeeld en het enige wat natuurlijke bochten vertoond zijn de rivieren. Dat maakt het wel gemakkelijk de weg te vinden. Vijfde straat links wordt hier zelfs letterlijk op de borden aangegeven.

De piloot maakte een perfecte landing. Volgens Sjanie zat ie wat te laag boven het water, mar het ging allemaal goed. Omdat we een binnenlandse vlucht hadden hoefden we niet meer door de douane. Uitstappen, koffers halen en zo naar buiten. Maar ja, wat als onze familie er (nog) niet is? Tijdens het wachten op de koffers even wat rond gekeken en ja hoor, daar zaten ze gelukkig, mooi samen op een bankje oom Jappie en Paulina. Het was een warme ontmoeting, een hartelijk welkom in the homeland of uncle Jack.

Met de koffers naar de auto van Paulina en daar begon onze eerste site seeing tour door dit deel van Amerika. Schitterend. Het eerste wat we hier leerden is dat de koeien zomers hooi eten en ’s winters gras (dit in tegenstelling van wat we in Holland gewend zijn). Alameda is een eiland, waar het goed wonen is. De temperatuur is goed, vergelijkbaar met een warme zomerdag in Nederland.

In tegenstelling van wat we hadden verwacht zijn we de eerste dagen te gast bij ome Jappie thuis. Een prachtig onderkomen en heel gezellig samen optrekken. Nadat we onze bagage hadden weggeborgen heeft oom Jappie ons direct mee uit eten genomen (een goede Amerikaanse gewoonte). Weer in de auto en op naar Home Town Bufet. Dit was een restaurant waar je voor een vast bedrag je helemaal vol kon eten. En wat een keuze. Overal maar een beetje van nemen anders moeten we nog een keer terug komen om de rest te proeven. Het allerbeste voor mij was dat er weer salad with blue cheese dressing was. Super. We hebben heerlijk gegeten en dit was weer een stukje quality time.

Na afloop hebben we nog een rondrit door de omgeving gemaakt en kregen we instructie over hoe het heier in het verkeer werkt. Niet verkeerd, want verkeer van rechts kennen ze hier niet. ‘Vandaag rij ik, morgen rij jij’, dat wordt leuk. Thuis nog lekker even in de luie stoel gezeten, maar daar werden de oogleden toch wel erg zwaar en dan kun je maar het beste lekker naar bed gaan.