Tony, Carol and Nicole

Vrijdag 18 september 2009

Lekker uitgeslapen. Rond tienen maar es onder de douche. Beneden de boel een beetje opgeruimd. Tafel gedekt en het verslag van de vorige dag afgemaakt.
Na de brunch spulletjes ingepakt, koffers in de auto en alles netjes achtergelaten (ook de druiven in de koelkast).

Op naar de Java Hut. Carol had een mail gestuurd met informatie over hoe te rijden. Zonder die info, waaronder hun adres, was het moeilijk navigeren. Dit was een afwijkend moment voor een bakje internetkoffie, dan op voorgaande dagen. Dat betekende dat we niet de enigen waren die onder een bakje koffie lekker op de laptop bezig waren. Diverse jongelui zaten om ons heen, achter een bak coffee en sommigen dicht bij een stopcontact. Heerlijk jong voel je je dan.

Een ander voordeel van dit tijdstip van de dag was dat we even op Skype konden kletsen met Melody. Melody was nog wakker en wij waren halverwege de dag, die eigenlijk nog voor ons moest beginnen. Dankzij het internet kun je dichtbij zijn en toch zo ver weg.

Toen we op weg gingen misten we onze druiven, die we op onze mijlen in de auto zo graag bij de hand hadden. Toch maar even terug naar ons vakantieadres. Nog even ons bootje op de foto gezet en de tent waar we uit eten waren geweest en de ronding van lake Tahoe kon beginnen.

Dat ging een beetje mis. Wij zaten aan de noordkant van het meer en aan de zuidkant zouden we de 50 oppakken richting Sacramento. Na al een tijdje naast een riviertje gereden te hebben, kwamen we voor de keuze om links of recht de 89 op te draaien. We waren ongemerkt van het meer weggereden in oostelijke richting. Toch maar terug, want de zuidkant van het meer hadden we nog niet gezien.

Dat bleek de moeite waard. We gingen weer hoger de bergen in en dat leverde mooie plaatjes op van het meer beneden ons. Er was ook een moment dat we over een bergrug reden met voor de verandering aan beide zeiden van de weg een steile afgrond. Dat was een bijzonder moment, wat gelukkig niet te lang duurde.

Tegen de avond arriveerden we bij Carol thuis. Tony was die avond niet thuis en ook Nicole had andere bezigheden. Carol wilden ons mee uit eten nemen. ‘Waar willen jullie naar toe?’ Geen nood Jefta was op Skype en die had direct een goede tip. Verrast door ons gedetailleerde antwoord op de vraag nam Carol ons mee uit eten.

We waren niet de enigen. De wachttijd bedroeg 35 minuten. Ik kreeg een device die zou gaan knipperen wanneer er een tafel voor drie beschikbaar zou zijn. Buiten in de avondwarmte heerlijk zitten kletsen en voor dat we het wisten konden we aan tafel. Na een heerlijke pizza gedeeld te hebben zijn we moe, maar voldaan weer naar huis gereden.

Na nog een drankje, wat aandacht voor de dogs en wat bewonderende blikken in dit bijzondere huis, zijn we lekker gaan slapen in ons gastenverblijf, dat op een of andere manier toch een beetje thuis was.