T5 Death Valley

Dinsdag 15 september 2009

Heerlijk rustig geslapen in dit kleine stadje vlakbij Death Valley. Negen uur was weer de beste tijd die we neer konden zetten voor de start van deze dag. Ik moest nog even terugdenken aan de kilometers lange weg naar deze plaats. Blij dat we dat stuk niet vanmorgen moesten afleggen, voordat we de oversteek van Death Valley zouden ondernemen, zoals oorspronkelijk stond gepland.

Na een kort bezoek aan de super, sloegen we de weg in richting Death Valley. Ook dit is een National Park, dat echter zijn naam niet mee heeft. Maar hij is er niet minder mooi op bleek al gauw. Na ongeveer 10 mijl moesten we betalen, niet bij de tot nu toe vertrouwde parkwachter, maar bij een geautomatiseerde versie daarvan. Schijnbaar is dit ook voor parkwachters not the place to be.

We reden weer door heel mooi natuurschoon, van weer heel andere soort dan de andere parken die we gezien hebben. Lekkere temperatuur, met een lekker windje, zodat je niet direct stond te smelten wanneer je even buiten de auto was. De uitgestrektheid omringd met mooi gekleurde bergen maakte ook deze trip zeer de moeite waard.

In Death Valley ligt het diepste punt van Amerika, een behoorlijk eind onder zeeniveau. Wanneer je bedenkt dat we gemiddeld op een hoogte van 4000 voet rondreden, betekende dat nogal wat te overwinnen hoogteverschil. Normaal vlieg ik in Nederland op 1500 voet (500 mtr). Ik heb wel es rond de 4000 voet gevlogen, maar dat was een hoge uitzondering.

Na een aardig eindje rijden in de Valley zetten we de daling in. Dat ging vrij rap. De GPS geeft ook de actuele hoogte aan. Vermakelijk om met de auto nu dat te doen wat ik met een vliegtuig nog niet heb uitgevoerd. 3000 ft, 2000 ft, 1000 ft, 700 ft turning downwind, 500 ft turing final, 200 ft short final, 40 ft landing EHHO (Hoogeveen). Maar daar zijn we nu niet. 0 ft, -50 ft, - 80 ft, nu bereikten we het dieptepunt en kon de klim uit het dal weer beginnen. Ons witte toestel deed het prima. Amazing.

We kwamen een klein dorp tegen. Wie wil hier nu wonen? Er was ook een motel. Wanneer je weet wat je doet moet het hier vast mooi zijn in de natuur. Aan het eind van het park nog even een foto maken bij het bord wat we aan het begin van het park hadden gemist en weer verder. Dit keer zij Sjanie ‘Laat mij ook maar es rijden’. Jippie, nu was het mijn beurt om lekker achterovergezakt in de ruimte van een 6-cylinder, het voorbijkomende landschap te bewonderen en oh ja, ook de nodige foto’s te nemen.

Waarom het park zo snel weer ophield is ons niet duidelijk. De natuur werd er niet minder mooi om. We bleven stoppen om plaatjes te schieten. Uiteindelijk kwamen we uit op de 395. Deze weg zouden we de komende dagen gebruiken om up North te komen. We kwamen langs Lone Pine Airport. Daar stonden wel twee vliegtuigen geparkeerd, een Cirrus en een Maule (Die laatste zou ik wel willen meenemen). Als dit zich Airport mocht noemen, dan kun je Hoogeveen ook met recht een Airport noemen.

We hadden ons voorgenomen om nog een overnachting in Mammoth Lakes te doen. Dit op aanraden van Rosie, die ons al eerder langs prachtige plaatsen had gestuurd. Ook dit keer was het een schot in de roos. Frank en Peggy, als jullie Frankrijk gehad hebben, dan is dit een prachtig landschap voor bergwandelingen!! Wij hebben na aankomst direct de hiking shoes aangetrokken voor een stevige wandeling door dit prachtige gebied. Nee Andre, nog geen ratelslang tegengekomen. De enige slang die we hebben gezien lag voor de WC, het was maar een gewone tuinslang.

Na de wandeling even opgefrist en op naar ons avondeten, dit keer bij een Japans restaurant. Soms moet je een gokje wagen, is het niet in Vegas, dan maar in Mammoth Lakes. We hebben heerlijk gegeten. Dat is weer heel anders dan de Amerikaanse keuken, ook al was het vast Japans op zijn Amerikaans.

Na ons avondeten lekker uitbuiken in de jacuzzi van het hotel en daarna, na weer een heerlijke dag, voldaan in bed voor een heerlijke nachtrust.