T4 Las Vegas en de rest

Maandagmiddag 14 september 2009

Las Vegas werd voor de derde keer gerond. We waren al redelijk bekend met de rondweg om de stad, nu het centrum in. Hotel NYNY lag niet te ver van de ring en vrij snel draaiden we het terrein van het hotel op. Direct maar langs de grote entree. Nu hebben we een grote auto mee, maar die viel in het niet onder de grote luifel van het hotel. Eigenlijk kon je het ook geen luifel noemen, het was meer een enorm pakhuis, waar in plaats van heftrucks een heleboel taxi’s hun kunsten vertoonden.

Hier konden we de auto niet even laten staan om te vragen naar een room. Een meneer gevraagd, die weer een collega met een portofoon had, die de huidige tarieven voor ons ging opvragen. Het was drie uur in de middag en op dat moment deden de kamers tweehonderdvijf dollar of meer. Redelijk aan de prijs. Dan maar even een time out in de mega parkeergarage. Een meneer bij de ingang van de parkeergarage heette ons welkom in New York New York, toch een ander gevoel als in het eerste New York.

We besloten zelf even een kijkje te nemen in het hotel. Vanuit de parkeergarage (dek 3) konden we zo oversteken in de lobby van het hotel. Een groot zwembad, dat nu al vol was, een aantal desks met informatie zoals op het vliegveld en om de hoek het casino. Wat een speelautomaten en wat al een drukte op de maandagmiddag. Even rondkijken, daar was de balie. Dat was geen kleintje, maar vergelijkbaar met de incheckbalie op Schiphol. En ja ook hier stond een rij met mensen tussen de dranghekken om een kamer te bemachtigen.

Nog geen zin om in de rij te gaan staan om de kamerprijzen te verifiëren. Dan maar even wat rondkijken. Wat een pretpark, we voelden ons een nummer in plaats van hotelgast (to be). Aan de andere kant van NYNY liepen we Las Vegas Boulevard op. Een drukte die vergelijkbaar was met die op Manhattan. De irritante kaartverkopers die we daar alleen bij het Empire State Building waren tegengekomen, waren hier overall. Het gevoel van ik wil hier weg, wat vanaf de parkeergarage steeds sterker geworden was, werd nu meer een vurige wens. Rechtsomkeert!

Terug bij de auto besloten we om door te rijden richting volgende bestemming. Niet voorbereid en met de tank half leeg op weg naar de wildernis. Het voelde anders, het was alsof we de wildernis achter ons lieten en we de vrije natuur weer in reden. In de vliegerij moet je uitwijkmanoeuvres oefenen, wanneer het vliegveld waar je heen wilt onderweg niet beschikbaar blijkt. Wij besloten uit te wijken naar Beatty, een stadje vlak voor Death Valley, waar we de volgende dag door wilden trekken.

Bij een tankstation, net buiten Vegas, hebben we de nodige voorbereidingen getroffen voor de rit naar Beatty. Al snel na het oprijden van de mijlen lange snelweg naar het noorden, had Sjanie de stoel in de slaapstand gezet en moest de piloot het met de GPS doen. Het was net een film die herhaald werd. Links bergen, rechts bergen en voor mij een enorm lange snelweg die in de verte verdween. Dit is nu met recht wat de Duitsers noemen ‘Immer gerade aus’.

Een klein gehucht rond een Amerikaanse luchtmacht basis was de enige onderbreking. Het was heerlijk, een laaghangende middagzon, leuk muziekje, cruise control op 70, op weg naar een betere bestemming. Beatty bleek meerdere motels/hotels te hebben. Voor ons was de keus al gauw gemaakt, Death Valley Inn. Een echt Amerikaans hotel met zwembad en met de juiste prijs/kwaliteitsverhouding, waar we de auto voor onze voordeur konden zetten.