Bij de Indianen

Gelukkig kon ik tussendoor nog even op het internet om het volgende bericht te plaatsen:
Maandagavond (na aankomst) zijn we met elkaar naar de Pizzeria geweest. In ons Hollands denken gaan we er van uit dat we ieder een Pizza bestellen. In Brazilië is het heel gewoon om een iets grotere pizza te bestellen en die dan met zijn tweeën of drie-en te verdelen. Daarvoor hebben ze dan ook naast de standaard pizza een medium of een grande pizza. Ik als hongerige Hollander bestel dus een medium pizza, in de veronderstelling de ‘kerk in het midden te laten’. Het gevolg laat zich raden. Akker kreeg een mega pizza die hij eigenlijk met iemand zou moeten delen, echter iedereen was reeds voorzien. Gelukkig konden we de rest van de pizza’s meenemen. Twee dozen vol hebben we mee naar huis genomen.
Dinsdagmorgen om acht uur zaten we in de eetzaal voor het ontbijt. Ik had in mijn enthousiasme al een korte broek aan getrokken. ‘O wat wied der moans om acht ure koud’! Na het ontbijt even klaar maken voor de reis en on the road again. Dinsdag hadden we naast de VW-bus ook een oude Ford mee. Ben had de eer om em in te rijden. Ik bedoel de eerste rit te maken, want ingereden was ie eigenlijk al. We schatten uit de 70-er jaren. Ben was genoodzaakt een hellingproef te doen, toen bleek dat de handrem het niet meer deed. Met een beetje snelle voetjes gaat het ook wel zonder handrem.
Om half twaalf kwamen we aan in Carmesia, waar een semi-internaat van de zending is gevestigd. Wij hebben dit internaat bekeken en samen met de kinderen gegeten. Na het eten samen met de kinderen op de foto en op de film. Geweldig goed werk wordt hier gedaan voor de kinderen (www.gevenomleven.nl). Met steun uit Nederland en Amerika krijgen de kinderen gezonde voeding en scholing, terwijl de ouders in staat gesteld worden om het nodige geld te verdienen voor de kid’s.
Vroeg in de middag zijn we doorgereden richting de voorganger van de plaatselijke gemeente. Hij heeft last van suikerziekte en krijgt last van blindheid. De behandelingen zijn duur en moeten door hem zelf betaald worden. We hebben als groep met hem gebeden en hopen dat God verdere behandeling overbodig maakt. Het was een warme ontmoeting met mensen die het grootste deel van de groep nog nooit eerder had ontmoet.
Halverwege de middag zijn we doorgereden naar de Indianen van die streek, die nu in een reservaat wonen. Deze Indianen zijn kortgeleden nog in het nieuws geweest omdat de twee mensen van de regeringsinstantie die over de het welzijn van de Indianen gaat, waren gegijzeld. Gelden die door de regering voor de Indianen bestemd waren, bleven bij de verantwoordelijke instanties hangen, terwijl de Indianen het nodig hebben. Dit maakte de Indianen boos, die vervolgens in volle oorlogskleuren een daad wisten te stellen. Gelukkig zijn er geen slachtoffers gevallen bij de confrontatie tussen militaire politie en de Indianen.
Toen we het dorp binnen reden, waren er enkele mensen op straat. Maar al gauw kwamen de Indianen ons begroeten en bleek dat in elk huis wel handelswaar was om te worden verkocht. Toen we het hele dorp door waren hadden we goed zaken gedaan. Dwarsfluit, pijl en boog, houten wijnglazen, honing, haarpennen, oorbellen, diverse kralenkettingen, het was een goede dag voor de Indianen met die Hollanders over de vloer. We hebben nog een klein kerkje van binnen bekeken. De eerder genoemde voorganger kwam hier ook 1 keer in de week een dienst houden, maar nu mocht ie niet meer rijden en was het stil in de kerk. Op de Indianenschool werd tweetalig les gegeven. Portugees en Pataxo (de Indianentaal). In drie enorme visvijvers werd vis gekweekt voor de verkoop en voor eigen gebruik. Voor in het dorp was een enorme ronde overkapping, waar de Indianen hun bijeenkomsten hielden. Het was een fijne middag bij aardige mensen in hun dorp.
Laat in de middag moesten we nog naar huis. Het was nog licht en dat was maar goed ook anders kon je de gaten in de weg niet meer zien. Het was ’s morgens al een hele tour om de auto’s over de weg vol met gaten te manoeuvreren, daarom mocht ik het ’s middags proberen. Zou een leuk spelletje zijn voor op het internet ‘gaten ontwijken’. Vroeg in de avond kwamen we weer in ons plaatsje aan. Nog snel even wat broodjes gehaald en samen met de pizza van gisteren hadden we een heerlijke avondmaaltijd. Moe en voldaan van een dag vol met indrukken zijn we op tijd onder de wol gedoken.
Gisteren weer een nieuw verhaal opgedaan. Dat zit nog in het toetsenbord. We zijn naar Rio Vermelho geweest. Daar is ook een semi-internaat waar we de pleegdochter van Ronald en Elma en het pleegkindje van Janno en Talitha hebben bezocht. Ik houd u op de hoogte.
Groeten vanuit Brasil,
Jens