The rock

Donderdag 28 juni 2007, Niterói, Brazilië

De dag is weer gestart met een uitgebreid ontbijt. Volgens Sjanie is dit het eigenlijke ontbijt van thuis gecombineerd met het middageten en het lekkers van koffietijd gecombineerd. Het is dan ook de bedoeling dat we met dit ontbijt de lange middag overleven en het tot het late avondeten kunnen volhouden. Voor nood hebben we nog een paar plakjes brood achter de hand, die we om vijf uur bij de koffie kunnen nuttigen. Dan wordt het een soort hink stap sprong.

Vandaag hebben we twee van de geplande programmaonderdelen voor deze week kunnen invullen. Site seeing and mountain climbing. Opa en oma zijn rond de middag met Nelson, onze gastheer, in de airconditioned car de omgeving wezen verkennen. Diverse leuke strandjes in de buurt, een rots waar je net met je personenauto onderdoor kon rijden. Mooie vergezichten en de plek waar morgen de kermis wordt gehouden. Communiceren met Nelson gaat prima. Hij leert Nederlands en opa en oma Engels en Portugees. In de loop van de middag waren ze weer terug. Lekker gezwommen in het zwembad in de achtertuin en met de verrekijker de prestaties van de kinderen bekeken en nog lekker even gedouched.

Jens en Sjanie hebben de nodige caloriën verbrandt tijdens de beklimming van een berg die het dorp hier flankeert. In gedachten tijgerden we als echte berggeiten omhoog. In realiteit stonden we na enkele steile meters klimmen in de zon weer te wachten tot ons hart weer tot bedaren gekomen was. Wat een harde confrontatie met de conditionele werkelijkheid! Maar toch, langzaam maar zeker maakten we vorderingen. We lieten nog net geen spoor van zweet achter ons liggen, maar waren wel drijfnat. We hadden onze sprotschoenen aan waardoor we op onze tenen lopend net genoeg grip hadden op de steile bergwand om omhoog te komen. Om de zoveel tijd even rusten, genieten van het uitzicht en van de wolken die rond de toppen schuurden. Foto´s maken van de mooie omgeving en van de bergbeklimmers uit Hoogeveen die hier toch wel een uitzonderlijke prestatie neerzetten. Helemaal op de top aangekomen hebben we eerst een fles water verdeeld en vervolgens heb ik mijn shirt op een struik gelegd om te drogen. Lekkere zoute koekjes om het zoutgehalte weer aan te vullen en napraten over die pittige klim naar boven. Frank en Peggy wij hebben nog even aan jullie gedacht. Jullie doen dit soort werk de hele vakantie. Volgens mij moet je dan eerst revalideren voordat je weer aan´t werk kunt.

In de verte zag je het ´zuikerbrood´ en het Christusbeeld van Rio de Janeiro. Die hebben we de eerste dag van onze reis naar Brazilië al bekeken. We lazen vanmorgen in de krant dat gisteren 1350 politiemensen in Rio in actie geweest zijn bij een schoonmaakactie. In enkele wijken waar drugsbaronnen actief zijn hebben ze een heleboel wapens ingenomen en waarschijnlijk ook drugs. Hierbij zijn een aantal doden gevallen. Blij dat we niet in Rio zitten, maar besloten hebben om in Itterói te bivakeren. Hier is het goed wonen. Heel veel mensen werken in Rio en wonen in Itterói. Snelle veerboten, catamarans, brengen de forenzen over van huis naar werk en weer terug.

Tijdens de afdaling kwam ik aan de praat met een jongeman van 38 die goed Engels sprak (een zeldzaamheid in Brasil). Hij vertelde me dat hij net vier maanden weer terug was uit de VS. Hij had in Florida gewerkt en wat dollars gespaard, waarmee hij nu een mooi huis had kunnen kopen voor zijn gezin hier in Itterói. Als het aan hem had gelegen waren ze nog in de States geweest. Hij heeft daar gewerkt als duiker. Boten aan de onderkant schoonmaken en van nieuwe annoden voorzien tegen roest. Zijn vrouw had heimwee naar huis vertelde hij en dat nam zodanige vormen aan dat hij uiteindelijk maar heeft toegegeven om weer terug naar huis te gaan.

Naast dat hij goed Engels sprak kon hij ook nog Spaans spreken. Zijn vader was een Spanjaard en was in de zestiger jaren naar Brazilië gekomen. Na 1 jaar voor een oliemaatschappij in Rio gewerkt te hebben is hij vertrokken naar de binnenlanden in het Amazone-gebied. Als het goed is werkt ie daar nog. Mijn vriend had em sinds dat hij een kleine jongen was niet meer gezien. Omdat hij een Spaanse vader had, heeft ie op het Spaanse consulaat zijn Spaanse nationaliteit aangevraagd en daarom heeft ie nu ook een Spaans paspoort. Kan dus komen werken in de EU. De Spaanse Consul vroeg hoe zijn vader heette. Toe hij zijn naam noemde, bleek de consul met hem bekend. Dat was een landgenoot die in Brazilië al voor de nodige problemen had gezorgd. Niet leuk om dat van je vader te horen, terwijl je die nouwelijks hebt gekend. Hij had wel een telefoonnummer gekregen van de consul, waarop hij zijn vader zou kunnen bereiken. Het was een niet zo prettig telefoongesprek. Hij heeft in de loop van het gesprek de hoorn erop gegooid omdat zijn vader onredelijk werd. Hij heeft ook nog met zijn oma in Spanje geschreven. Ook zij had al lang geen contact meer met haar zoon.

Tragedie op de berg zou je kunnen zeggen. Zo mooi weer, zo´n mooie omgeving en toch weer verdriet. Hij vertelde me dat ie naar boven wilde om na te denken. Hij had nog geen werk kunnen vinden in Itterói en zijn spaarcentjes waren bijna op. Zijn vrouw zat te zeuren en hij was het even zat. Hij was inmiddels vader van een mooie dochter van bijna 1 jaar, waar ie erg trots op was! Hij vertelde me dat hij zelf een goede vader wilde zijn. Da´s moeilijk wanneer je zelf geen goed voorbeeld hebt gehad.

In Brazilië zijn (te) veel hoog opgeleiden voor te weinig werk, vertelde hij. Met highschool en veel duikervaring leg je het af tegen de vele afgestudeerden van de universiteit die voor weinig aan het werk gaan. Ik heb em aangemoedigd iets met tourisme te doen. Wanneer je duikervaring hebt en Spaans en Engels spreekt, moet er toch iets te vinden zijn. Een alternatief is om aan de Spaanse Riveira te gaan werken. Maar dat is een hele stap, wanneer je niemand kent over de plas. We hebben nog wat gesproken over het zuiden van Brazilië, waar het heel anders is dan in deze omgeving. Different region. Leerzaam zo´n conversatie op de berghelling.

Inmiddels zaten mijn tenen voorin mijn schoenen in de klem en stond mijn vrouw te gebaren dat ze nou echt wel verder wilde. Dus we hebben afscheid genomen en ik heb de afdaling hervat. In plaats van het hart, hadden nu de tenen het te verduren. Die zaten altijd al wat klem in mijn Adidasschoenen, maar nu werd het wel heel erg. Beneden aangekomen liep het zweet weer over mijn oogleden. Mijn shirt was voortvarend gedroogd op de top van de berg, maar was nu al weer doorweekt. De gedachte aan ons zwembad in de achtertuin deed ons sneller lopen richting de pousada van Nelson en Roberta. Heerlijk zo´n duik. Met shirt en al, kan ik em morgen weer aan:-).

Voor het avondeten hebben we weer een heerlijk menu voorgeschoteld gekregen. Oma heeft een pasta gegeten met garnalen en lekkere saus. De rest ging dit keer voor de beef met gebakken aardappeltjes met een kleine sallad. Een lekker stukje cake met ijs toe en we waren weer lekker vol.

Na het eten hebben we nog een bordspel gedaan. Daar ging meer tijd in zitten dan gepland. Maar wel gezellig. Toen was de avond weer om, weer een bijzondere dag.

Met vriendelijke groet,

Jens