The State Fair

Maandag 7 september 2009

Vandaag gaan we naar de California State Fair, dus vroeg opstaan. Rond achten in de auto en op naar Sacramento. Dat lag niet naast de deur. Twee en een half, drie uurtjes in het zonnetje genieten van wat er langs komt. Over een paar bergen, door enorme vlaktes met mooi goudkleurig gras. Langs steden en dorpen en vliegvelden. Als piloot zou ik hier wel uit de voeten kunnen.

Het verkeer blijft wennen. Tom voegde nog een nieuwe verkeersregel toe: ‘Hey man, we’re in America. Do what you want (as long as you won’t get caught)’. Kijken hoe we dat weer een plekje geven in het geheel.
We reden langs een enorme outdoor shop, een winkel waar je alles voor de buitensporten kunt kopen, zoals vissen, kamperen, hiking en waarschijnlijk ook GPS-apparatuur. We spreken af dat we daar op de terugweg even langs zullen gaan.

Het is moeilijk om in een paar woorden te omschrijven wat een state fair inhoudt. Wij waren wat dat betreft ook niet op de hoogte en lieten ons verassen door dit fenomeen binnen de Amerikaanse cultuur. Eerst even in de rij voor de kassa, voorafgegaand door een echte security check (niet zo streng als die op het vliegveld).

Binnen op het terrein weet je niet wat je ziet. Enorm. Rechts een grote kermis, voor ons een aantal gebouwen met expositieruimte, achter de vijver een grote beestenboel en links van ons een grote markt met allemaal etenswaren. Je hoeft hier in ieder geval niet te verhongeren en gelukkig is Sonja thuis. Tom trakteerde ons op een stukje van zijn ‘fried twinkie’, wat zou kunnen beschrijven als een rol cake met een zoete vulling (machtig) maar dan wel gefrituurd. Erg bijzonder en op een klein hapje kun je weer een heel eind vooruit (sorry Sonja).

Eerst maar eens een platte grond, dat weet je tenminste wat waar is en kun je een aanvalsplan maken hoe je dit evenement te lijf zult gaan. Rosie is ondertussen met Carol (haar zus) aan het bellen. Carol en Nicole staan op de beurs met hun lama’s. Niet die van tv, maar echte lama’s. Een aantal belletjes en wat van hier naar daar lopen en daar hebben we Carol. De laatste van de vier zussen die we de hand schudden.

Carol neemt ons op sleeptouw langs diverse exposities. Amerikanen vinden veel dingen leuk, koken, snoepgoed, ontwerp van huizen en interieur, kunst. Twee opvallende dingen die we tegenkwamen waren gitaren, waarvan de kast was gemaakt van een stuk hout wat zo was gevonden in de natuur, en een bouwwerk van tandenstokers van twee meter hoog. Dit laatste was een publiekstrekker. De maker van het geheel liet telkens pingpongballen lopen langs de diverse gootjes die in het bouwwerk waren gemaakt en onderweg vertelde hij waar de ballen langs rolden. Een klein jongetje stelde de vraag: ‘meneer, wanneer bent u begonnen met het bouwen van dit geheel?’, waarop de constructeur riep ‘Vanmorgen zeven uur’. Amazing.

Tegen de middag vonden we een mooi plekje in de schaduw, waar het goed toeven was (leuk ideetje voor thuis). Carol ging op zoek naar Tony en wij zouden hen even later ontmoeten bij de lama’s. Nicole had een aantal prijzen gewonnen met haar lama’s en nu was ze bezig met zich te kwalificeren als jurylid voor het keuren van lama’s. We ontvingen een hartelijke groet van Tony en gezamenlijk gingen we op weg om wat te eten te scoren. Cornbread, union rings, garlic fried fries, allemaal heerlijke (en bijzondere) dingen.

Tony had ons uitgenodigd voor dinner bij een Italiaans restaurant Buca di Beppo. Heerlijk die Italiaanse gastvrijheid. Nu eens geen piza, maar dingen die ik nog nooit bij de Italiaan gegeten had. Er was voldoende en na afloop gingen er nog twee dozen met left overs mee naar huis.

Op de terugweg nog even langs die outdoor shop. Helaas, die was dicht om zeven uur en het was al 07.20 pm. Eerder gesloten i.v.m. Labor day, een nationale vrije dag. Dan maar door naar huis. Goed acht uur waren we weer terug en werd Paulina gebeld om ons op te halen. Don en Paulina hadden nog drie kwartier voor de boeg, dus konden wij mooi even de koffers pakken.

’s Avonds moesten we er tegen rijden om de wegafzetting die om tien uur zou beginnen voor te zijn. Het is gelukt, rond tienen waren we weer in San Francisco. Nog even wat drinken en vermoeid maar voldaan in ons nieuwe bed (dit keer iets minder groot, maar des te knusser).