Donna Nilse (‘Nielsie’)

Donderdag 21 juni 2007 Materlândia

Donderdag hadden we de ochtend vrij gepland. Ronald en Elma hadden nog een vergadering in de stad. Wij zijn even meegegaan om nog wat rond te kijken in Sabinopolis. Gelukkig kon ik nog even op het internet op kantoor en kon een verslag worden geupload over onze ervaring bij de indianen. We hebben nog een paar teenslippers gekocht voor Martine.
’s Middags zijn we op bezoek geweest bij donna Nilse. Een oudere vrouw die op een fazenda (herenboerderij) woont. Het was een dik half uur rijden over asfalt. Ook al is het geen Nederlands asfalt, alles beter dan ribbelige rode klei.
Nadat de we de ingang van het terrein waren gepasseerd was het nog een hele rit tot we bij de fazenda waren. Een groot landschap bij een grote boerderij. Ronald en Elma hadden donna Nilse jaren geleden leren kennen en het was voor ons een hele ervaring om deze integere oude dame te ontmoeten op haar volledig selfsupporting boeren bedrijf. Samen met één van haar zonen en een flink aantal personeelsleden, kon ze de boerderij nog steeds runnen. Fascinerend hoe op een meer dan tweehonderd jaar oude herenboerderij de tijd leek stil te staan. Een ossenkar, kippen, koeien, honden, katten, papagaaien, diverse zangvogeltjes, varkens, een variëteit aan dieren. Diverse vruchten zo van de boom. De heerlijkste broodjes en koekjes zo uit de oven. Heerlijke koffie en warme melk, het kon niet op. We werden warm onthaald en hebben onze ogen uitgekeken. Voor de insiders, het kon een zus van ‘oma Dokkum’ zijn. Diverse foto’s gemaakt die je zo als ansichtkaart zou kunnen versturen. Toch bleef ze heel bescheiden en verontschuldigde ze zich constant voor het feit dat het niet voldoende was wat ze ons allemaal voorzette. Vlak voordat we afscheid hebben genomen hebben we voor haar gebeden om een rijke zegen. Op de veranda van haar mooie fazenda hebben we nog laatste foto van haar genomen met opa en oma aan beide zeiden. In de VW weer de lange oprijlaan af en terug naar huis. Weer een ervaring rijker.
’s Avonds hebben we canjica geheten, een typisch Braziliaans gerecht, gemaakt van witte mais, pinda’s, kruidnagels, zuiker, melk en nog vele andere lekkere dingen. Deze pap wordt in de wintertijd vaak gegeten bij een kampvuur. Het kampvuur hebben we erbij gedacht, maar het vulde goed, net zo goed als erwtensoep bij ons in de winter.
Met al de opgedane energie kon ik weer een verslag maken van deze dag van onze reis in Brazilië. Groeten uit Brasil,
Jens