Preparations

Dinsdag 22 september 2009

Om tien uur moesten we onze mooie witte bolide weer inleveren. Oom Jappie zou ons daar oppikken om vervolgens boodschappen te gaan doen. De meneer van de autoverhuur was zo blij met deze goedbetalende klanten, dat hij ons een ride aanbood naar een bestemming naar keuze. Oom Jap keek verrast dat we al voor de deur stonden. Aardige mensen bij de autoverhuur.

Eerst even lekker bijkletsen. Ome Jap in zijn praatstoel om de hoek van de deur en wij lekker naast elkaar op de bank. Bijna vijftig en toch weer even als twee early twintigers naast elkaar luisteren naar een heleboel historie die deze man nog wist. Alles zoveel mogelijk opgeschreven voor vastlegging en verder onderzoek.

Online ingecheckt voor de vlucht van morgen en nog wat zongerijpte tomaatjes uit eigen tuin geproefd en toen richting super market. Deze had oom Jap nog niet gezien. Nog redelijk nieuw. Alles was overzichtelijk uitgestald in lange gangen en van alles was weer heel veel keus. Pier 29 uitgecheckt, daar zouden we vanavond een afscheidsdiner hebben met Don en Paulia en oom Jap.

We mochten de auto van oom Jap mee naar het vliegveld. Hij had er over nagedacht en wilde zelf toch maar niet mee. Uit het hoofd wisten we Oakland Airport te vinden en we waren mooi op tijd voor de afspraak met onze instructeur. Jef was iet wat verlaat door het verkeer, maar was toch nog mooi op tijd om ons mee te nemen naar het vliegtuig waar we in zouden gaan vliegen.

Het was een Piper Warrior PA28. Hij stond geparkeerd bij de buren, dus we moesten een eindje lopen door het warme middagzonnetje. Daar stond ie, netjes onder een blauw kleed. Het leek wel een dressuur paardje die ontdaan werd van zijn dekkleed. Gaaf, eindelijk weer es vliegen met een echt vliegtuig in plaats van met een Cessna.

Het was al weer een tijdje geleden dat ik zo’n kist had gevlogen. Alles zat op een andere plek. Het meest irritant was de trim die niet voorin op het dashboard zit, maar mooi tussen de twee stoelen in. Netjes taxiën over de gele strepen en een engine check aan het begin van de baan en dan cleared for take off. Dit was weer als op Rotterdam. Het grote zebrapad ging onder ons door en weg met een rolling take off.

Het zicht was prima. Langzaam verdween het vliegveld onder ons en zagen we de contouren van wat we tot nu toe op de kaart hadden bestudeerd en alleen vanaf de grond hadden kunnen bewonderen (afgezien die keer op Twin Peaks dan). Your free to go, have fun, as long as you stay under 2000 ft you can do what you like. Heerlijk vrij gevoel!

Dat was ook weer betrekkelijk, want we werden angstvallig (zo leek het) in de gaten gehouden door de luchtvaartautoriteiten. Elke keer wanneer er een vliegtuig in de buurt was, werd gecheckt of we elkaar hadden gezien. Een beetje overbodig zou je zeggen wanneer je ook nog een anti collision apparaat in je kist hebt.

Maar goed er werd goed voor ons gezorgd. Nadat we de Golden Gate Bridge hadden gerond en een stukje oceaan hadden meegenomen, San Francisco hadden gerond en natuurlijk Alcatraz, vlogen we langzaam weer terug richting het vliegveld. Ondertussen nam de semi beroeps fotograaf achter in de kist allerlei foto’s van al het mooie rond Alameda. Sjanie had, in tegenstelling tot eerdere vakanties, the lead genomen in het maken van foto’s!

Klimmen naar 2500 voet en op naar de mormonemtempel boven op een berg. Dat werd als markant aanvliegpunt genomen om het veld aan te vliegen. Eerst zou het een right hand downwind zijn op 1000 ft richting de 27R, maar even later werd het een cross overhead voor een lefthand downwind op 600 ft richting de 27L. Dit was een beperkt circuit op lagere hoogte omdat het dicht tegen de grote baan voor de beroepsluchtvaart lag.

Het was even goed oriënteren op de markante punten waarbinnen het circuit gevlogen moest worden, maar met de goede begeleiding van Jef wist ik de kist keurig aan de grond te zetten. Er was nog tijd voor een aantal touch and go’s. Heerlijk, dit was het echte vliegwerk. Sjanie vond het eerst niet zo’n goed idee al dat exra gestund op het vliegveld, maar toen we een paar starts verder waren begon ze het leuk te vinden.

Laatste ronde voor de full stop. You’re doing fine Jens, you’re a good pilot. Dat wist ik natuurlijk wel, maar het is wel leuk om te horen van een ervaren instructeur. Na het invullen van de logboeken en het betalen van de vlucht weer naar buiten met een voldaan gevoel en een bezwete rug. ‘ Zo, nu wil ik eerst een ijsje’, zei Sjanie. Er was nog wat tijd, dus op zoek naar de ijscoboer.

Voordat het laatste onderdeel van onze vakantie konden beginnen hebben we eerst lekker even gedoucht bij Don en Paulina thuis en toen door naar oom Jappie. Rond zeven uur hadden we afgesproken bij ‘Pier 29’, een restaurant bij de jachthaven. Don en Paulina waren op tijd, wij iets te laat. We hadden een mooi plekje voor het raam met uitzicht over de jachthaven. Aan de andere kant kon je de zon zien wegzakken achter de skyline van San Francisco.

Na een heerlijk en gezellig dinner hebben we afscheid genomen van oom Jap en zijn we met Don en Paulina meegegaan voor ons laatste nachtje slapen in Alameda. Morgen vroeg op om met Don mee te gaan naar het vliegveld voor de terugvlucht naar New York.